Wit

Er is een nieuw boek over het leven van buitenlanders in de Mani verschenen. Weliswaar speelt het zich af in een dorp vlakbij Kalamata (dus +/- 80 km bij ons vandaan, in de zogenoemde Buiten-Mani), maar de beschrijvingen zijn alsof het hier in de buurt is. Ze maken voor een belangrijk deel dezelfde dingen mee als wij hebben meegemaakt. Het is goed geschreven, dus het lezen waard. Aardig is ook nog dat het zich in het Griekenland van de crisis afspeelt (2011) en dus een goed beeld geeft van de huidige situatie van leven. “Things can only get feta”

Things can only get feta

van Marjory McGinn, ISBN 978-1-909657-08-3 (alleen in het engels).

Ons huis is aan de binnenkant opnieuw wit geschilderd door schilders, die oorspronkelijk uit Marathea komen. Door de vochtproblemen van voorheen waren de muren voor een deel wat beschadigd. Daarnaast waren de muren inde huiskamer door het vele stoken van de open haard ook redelijk verkleurd. Wat we ons niet gerealiseerd hadden toen de schilders begonnen, was dat ze werkelijk alles in plastic zouden “inpakken”.

ingepakte keuken

ingepakte keuken

Dus toen ze met de benedenverdieping begonnen, hadden we plotseling na een paar uur geen woonkamer en ook geen keuken meer en konden dus ook niet meer bij het keukengerei. En dat een week lang (de muren worden eerst afgestoken, daarna weer geplamuurd, voorzien van een speciale vochtwerende laag en daarna een aantal keren geschilderd). Binnen zitten was er niet meer bij, doordat ook de bank en de stoelen ingepakt waren

ingepakte huiskamer

ingepakte huiskamer

. Met kamperen heb je meer comfort. Gelukkig was het huis van onze Nederlandse buren vrij, zodat we af en toe daar konden zitten. En het weer werkte mee, niet al te warm (niet boven de 34 graden) en iedere dag mooi weer. Na 10 werkdagen zat het werk van de schilders erop. Hopelijk zit het er nu weer voor een aantal jaren op.

15 augustus (Maria Hemelvaart, na Pasen de feestdag van het jaar) hebben we dit jaar een beetje aan ons voorbij laten gaan. We zijn dit jaar niet naar het grote feest in Karvelas geweest, omdat we er gewoonweg geen zin in hadden. Door deze feestdag was het uiteraard ontzettend druk (in de dagen ervoor en erna) in de buurt, maar bij de restaurants wordt geklaagd dat er duidelijk minder wordt uitgegeven en dat de mensen sowieso minder uit eten gaan. De crisis begint nu dus ook daar voelbaar te worden, terwijl koffie drinken en uit eten gaan een soort van nationale bezigheid zijn. Het gedrag van de veelal Atheense bezoekers is soms nogal onbeschoft en hun rijgedrag onbeschrijfelijk. De sleepdiensten draaien in deze tijd van het jaar erg goed. We mijden Gythio in deze weken zoveel mogelijk.

Het feit dat tijdens de schildertijd de kattenkrabpalen naar buiten moesten, werd door de buitenpoezen toegejuicht. Ze maakten er meer gebruik van dat onze binnenpoezen in de zomer.

Noname in krabpaal

Noname in krabpaal

De nieuwe aanwinst Telly is er af en toe een aantal dagen en wordt dan weer door zijn moeder meegenomen (typisch griekse moeder, kan niet zonder haar kind, ook als die al op eigen benen kan staan).

Opera in Griekenland

We zijn afgelopen zaterdag naar een opera voorstelling geweest die werd uitgevoerd in het oude amfitheater van “Ancient Messini”, een zeer oude plaats in de provincie Messinia op de Peloponessos. Het was voor het eerst in meer dan 2300 jaar dat er muziek in dit theater werd gespeeld. De muziek werd door het Staatsorkest van Athene verzorgd, terwijl de sopraan Chelia Costea en bariton Dimitris Platanias de zang voor hun rekening namen.

http://www.celliacostea.com

http://www.apaartistsmanagement.com/dimitriplatanias.html

Er werden stukken van Leoncavallo, Verdi en Pucini opgevoerd. De avond was onderdeel van het Athene/Epidaurus festival, een jaarlijks terugkerend cultureel evenement dat de gehele zomer duurt.

Het was een fantastische avond in een schitterende entourage. In de open lucht in de avond klinkt opera toch anders dan in een theater binnen. Het was duidelijk geen tweede garnituur die deze voorstelling opvoerde, terwijl de duurste kaartjes maar € 30 kostten.

Opvallend was de organisatie van deze voorstelling. Het oude Messini ligt bij een dorpje Mavromati, waar slechts 2 wegen naar toe gaan. De voorstelling werd bijgewoond door naar schatting ongeveer 2.000 mensen. Dat beloofde verkeerschaos, die echter door de geweldige organisatie werd vermeden. Er was over de logistiek zeer goed nagedacht, waardoor zowel bij de aankomst als bij het vertrek na het concert er geen puinhoop optrad, althans voor zover wij weten. Ook binnen het theater zelf was alles tot in de puntjes georganiseerd, zoals bijvoorbeeld gratis waterflesjes, kussentjes op de stenen banken, overal personeel dat je je stoel wees, etc. Een dergelijke organisatie is een groot contrast met wat we geregeld meemaken. Opvallend was ook het aantal mensen dat elkaar kende. Naar we aannemen, kwam het grootste deel uit Athene (ongeveer 3,5 uur rijden!), maar het was telkens om ons heen “he, ben jij er ook”. Het was duidelijk een elite bijeenkomst met onszelf als buitenstaanders.

Overigens is de site Ancient Messini (niet te verwarren met Mycene!!) een bezoek waard. Een groot complex waar nog aardig wat overeind staat, waardoor je niet alleen maar op een bordje leest wat daar 2.500 jaar geleden aan gebouwen gestaan moet hebben. Vreemd genoeg wordt het slecht bezocht. De reden daarvoor lijkt ons een gebrek aan reclame.

amiftheater Ancient Messini

amiftheater Ancient Messini

DSC04559

Begrafenissen en meer

Het is kennelijk niet goed om voormalige buren van ons te zijn. Enige weken geleden werd ons verteld dat onze voormalige “buurvrouw”, Tina (voorheen was ze man en heette Andreas en is 72 geworden), in het ziekenhuis was overleden aan een veronachtzaamde suikerziekte. Ze was gearresteerd in haar laatste woonplaats Nifi voor het telen van cannabis en is daarna overgebracht naar het gevangenisziekenhuis. Aldaar schijnt men haar niet goed medisch behandeld te hebben. Overigen is Adam, haar vriend, voortvluchtig.

En afgelopen woensdag is onze andere voormalige buurvrouw (91) overleden. We kenden haar als giagia (γιαγια), hetgeen oma betekent. Ze woonde in het huis tegenover ons en leefde daar tot haar man (die ook in de 90 was) overleed. Ze is toen bij een dochter van haar gaan wonen. Afgelopen zondagavond reed een ambulance voor die haar naar haar huis terugbracht. Op dat moment leek ze al niet meer bij kennis. Ze werd duidelijk gebracht om in haar eigen huis te kunnen sterven hetgeen woensdagmiddag ook is gebeurd. Op donderdag om 10 uur in de ochtend is ze begraven. Het overlijdensbericht wordt in Griekenland verspreid via een mededeling op de electriteitspalen.

Overlijdensbericht

Overlijdensbericht

Meestal vindt de begrafenis binnen 24 uur na het overlijden plaats. Er zijn de eerste paar weken meerdere herdenkingsdiensten, waarvan de 40 dagen herdenkingsdienst de meest belangrijke en meest bezochte is. Men gaat hier niet in donker pak naar de begrafenis, een beetje nette kleding is al meer dan voldoende. De kerkdienst gaat ook niet over de specifieke dode, maar is een speciale liturgie. Bij de begrafenis van onze buurvrouw was onder meer de burgemeester van Gythio aanwezig. En een dag later waren er naast ons huis plotseling werklieden van de gemeente aan het werk om de waterleiding in de weg te stoppen. Toeval? We denken van niet.

Onze nieuwe aanwinst, Telly, heeft besloten om hier min of meer te gaan wonen. Als het erg druk is geweest in de tuin (zoals bijvoorbeeld hond of kleine kinderen), is hij een of twee dagen weg, maar daarna is hij er weer. Hij begint al enigszins tam te worden.

Telly en zijn moeder

Telly en zijn moeder

De waterbron doet het! Dit moet betekenen dat we van de waterproblemen af zijn en ook dat de waterkwaliteit beter is geworden. Er schijnt veel minder kalk in te zitten. De bron bevat zoveel water dat niet alleen de dorpen rondom Marathea van water worden voorzien, maar later ook verdere dorpen.

De laatste weken zit Buuf, Kyria Martina, lekker op haar praatstoel en horen we allerlei nieuwe dingen over het leven vroeger in het dorp. Zo vertelde ze dat haar vader, toen ze zelf klein was, al aan wietteelt deed! Dat is dus ongeveer 70 jaar geleden. Verder had ze een heel verhaal over het “boze oog” (το κακο ματι), wat zoveel betekent als dat je door de blik van een ander ziek kan worden. Zie https://nl.wikipedia.org/wiki/Boze_oog . Er schijnen dan ook weer mensen te zijn die de “vloek” op kunnen heffen. En dit wordt kennelijk toch nog wel door redelijk veel mensen geloofd. Je kunt je ook min of meer beschermen tegen het boze oog met een amulet (zie afbeelding).

Amulet tegen boze oog

Amulet tegen boze oog

Binnenkort gaan we proberen de familiebanden binnen Marathea te ontrafelen, want door alle verhalen komen we er steeds meer achter dat bijna iedereen in dit dorp wel familie van elkaar is. Wordt vervolgd.

Het is nu volop zomer en dat betekent dat het dagelijks tenminste 35 graden is. Ondanks dat we onszelf als ervaringsdeskundigen aanmerken, hebben we alletwee een dag gehad dat we kennelijk te weinig hadden gedronken, met als gevolg een beroerd gevoel. Dat duurt ongeveer een dag. We hebben ons lesje geleerd, meer water drinken. Het is trouwens ook te warm om te koken, dus we gaan bijna iedere avond in de buurt uit eten. Het is dan moeilijk om boven € 10 per persoon (incl. drank) te komen, dus echt arm worden we daar niet van.