30 december is de laatste keer dat we haar gezien hebben.

De laatste weken was ze al duidelijk aan haar einde. Ze was ontzettend vermagerd, eigenlijk alleen nog een velletje met botjes erin. Op 30 december verscheen ze nog wel, maar wilde niets meer eten, geen brokjes, blik of yoghurt. Ze had ook een vieze neus en ogen, Diana heeft die nog wel schoongemaakt. Eigenlijk wisten we toen al genoeg: einde verhaal.

Poes 1 was vanaf het moment dat we de sleutel van het huis hebben gekregen (april 2005) altijd in de buurt geweest. Vandaar ook de naam Poes 1, want ze was de eerste Iedere keer dat we weer kwamen, bleef ze de eerste 2 dagen weg om daarna er de gehele tijd te zijn.

We dachten in eerste instantie dat ze een jaar of 10 was, maar later bleek, via degene van wie ze eigenlijk “was”, dat ze toen al +/- 15 jaar was. Haar sterilisatie in 2006 was voor haar de redding, want zonder die operatie was ze binnen enkele weken doordgegaan. Onder meer Orea was een van haar kinderen en de “3 musketiers” dus haar kleinkinderen. Gek genoeg bleven die de laatste tijd continu bij haar in de buurt. Ze hebben de plek nu helemaal overgenomen, want ze blijven nagenoeg permanent in tuin.

Ze was een prima wekker, want klokslag 7.00 uur zat ze altijd buiten te zeuren om eten. Als het heel erg slecht weer was, mocht ze vroeger ook wel even binnen om op te warmen. Uiteraard ging dat niet meer toen de Main Coons hier ook waren gekomen. Ondanks dat ze oud was, behandelden alle andere poezen haar met respect en ze was en bleef de baas, en dat voor een poes met maar 1 tand en een wazig oog.